در میدان پرجمعیت رقابت‌های ژیمناستیک هنری قهرمانی آسیا، نام مهدی الفتی پررنگ‌تر از همیشه ظاهر شد. او که در مرحله مقدماتی پرش خرک کفایت کرد تا رتبه نخست را به نام خود ثبت کند، در فینال این رشته هنری با جمع‌آوری نمره‌ای معادل 14.5، درخشش شدید را به نمایش گذاشت و به نخستین مدال طلای تاریخ ایران در این مسابقات بدل شد. سیاوش سیاهی هم روز قبل به سهمای را بصورت پررنگ نشان داد و جایگاه سوم رقابت‌ها را به نام خود ثبت کرد.
حال به این سوال می‌رسیم که آیا این روندها به نوعی سازوکاری است برای رشد و پیشرفت بالای ایران در عرصه‌های ورزشی؟ آیا این تنها دستاورد مثبت این رقابت‌ها است یا ما می‌توانستیم انتظارات بیشتری داشته باشیم؟
در فضای رسانه‌ای که تصاویر همین مسابقات ریختی می‌کند، از حال و هوای عجولانه‌ای چیزی فراتر از نتایج خبرنویسی‌های پررنگ و رسماً اطلاع‌رسانی شده به جا مانده است. آما حالا که این عجولتی از همين خود ریختن تصاویر نشئت می‌گیرد؟
اصول و راه حل‌های سیستماتیک و کمکی چه هستند؟ آیا راه حل تنها در برقراری شرایط باز ه کردن مسابقات و امکان فراگیری و غنی سازی فعالیت‌های ورزشی است؟