به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا، دکتر محمدرضا مهاجری تهرانی، فوق‌تخصص غدد و متابولیسم و معاون مرکز تحقیقات غدد دانشگاه علوم پزشکی تهران، با تأکید بر اهمیت آموزش در کنترل بیماری دیابت، گفت: هرچه سطح آگاهی بیماران دیابتی افزایش یابد، توان آن‌ها در مدیریت بیماری و جلوگیری از عوارض جدی مانند زخم پای دیابتی نیز بیشتر می‌شود.
وی با اشاره به اینکه خودمراقبتی در دیابت امروز به یکی از مهم‌ترین رویکردهای درمانی تبدیل شده است، افزود: مبتلایان به دیابت و خانواده‌هایشان باید بخشی از تیم درمان محسوب شوند. زمانی که بیمار آگاه باشد، زودتر به علائم خطر واکنش نشان می‌دهد و از بروز مشکلات جدی جلوگیری می‌کند.
مهاجری تهرانی با استناد به نتایج پژوهش‌ها گفت: آموزش صحیح می‌تواند معدل قند خون (هموگلوبین A1C) بیماران را حدود یک درصد کاهش دهد. گرچه داروها در کنترل قند خون مؤثرند، اما آموزش و آگاهی نقش تعیین‌کننده‌ای در نتایج درمانی دارند.
او ادامه داد: بیمارانی که آموزش‌دیده‌اند، در زمینه تغذیه مناسب، فعالیت بدنی، و مدیریت اضطراب و استرس، تصمیم‌های بهتری می‌گیرند؛ این موارد علاوه بر کنترل قند، در مدیریت فشار خون و چربی نیز مؤثر هستند.
زخم پای دیابتی؛ تهدیدی خاموش اما پیش‌بینی‌پذیر
دکتر مهاجری در بخش دیگری از سخنان خود به زخم پای دیابتی به عنوان یکی از شایع‌ترین و خطرناک‌ترین عوارض دیابت اشاره کرد و گفت: حدود ۲۵ درصد بیماران دیابتی در طول زندگی خود دچار زخم پا می‌شوند و متأسفانه یک‌چهارم از این افراد درجاتی از قطع عضو را تجربه می‌کنند. این در حالی است که بسیاری از این موارد با مراجعه زودهنگام و مراقبت مناسب قابل پیشگیری‌اند.
وی با هشدار درباره تأخیر در مراجعه برای درمان این زخم‌ها گفت: در سطح، ممکن است زخم کوچک به‌نظر برسد، اما در عمق می‌تواند تهدیدی جدی برای بافت و استخوان باشد. به همین دلیل مراجعه سریع و درمان اصولی اهمیت بالایی دارد.
هدف اصلی: پیشگیری از زخم و قطع عضو
مهاجری تأکید کرد: هدف اصلی کادر درمان این است که ابتدا از ایجاد زخم پای دیابتی پیشگیری کند و اگر زخم ایجاد شد، از پیشرفت آن و در نهایت، از قطع عضو جلوگیری شود. در مواردی هم که قطع عضو اجتناب‌ناپذیر است، باید تلاش کرد تا قطع در کمترین سطح انجام شود و توان حرکتی بیمار حفظ شود.
او در پایان خاطرنشان کرد: آموزش، مهم‌ترین سرمایه در مدیریت دیابت است. یادگیری مهارت‌های خودمراقبتی نه‌تنها از عوارض جدی جلوگیری می‌کند بلکه کیفیت زندگی بیماران را به‌طور چشم‌گیری بهبود می‌بخشد.