حسین کرمان پور، رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت بهداشت، درباره پویش «نه به تصادف!» اظهار داشت که این پویش‌ها موقتی هستند و نمی‌توانند همه چی را تغییر دهند. در نهایت، برای جلوگیری از تصادفات، باید مردم رعایت کنند و فرهنگ رانندگی باید مداوم تقویت شود. این کار فقط بر دوش نهادهای رسمی نیست. هر کسی که صادقانه می‌خواهد باید این موضوع را به مردم اطلاع بدهد، اعم از آنکه این پویش موفق یا ناموفق باشد.
وی تأکید کرد که دلیل تأخیر در ارائه آمار دقیق تا ۱۵ اردیبهشت آن است که مرگ ناشی از تصادف صرفا به لحظه حادثه محدود نمی‌شود، بلکه شامل افرادی هم می‌شود که پس از حادثه در بیمارستان بستری شده‌اند و بعد از مدتی جان خود را از دست می‌دهند.
سرنوشت بیماران با حال وخیم که در بیمارستان‌ها و بخش‌های آی‌سی‌یو بستری هستند تأثیر مستقیمی بر نتیجه نهایی پویش دارد. حال آن‌ها که وخیم گزارش شده است، نوعی سرمایه‌گذاری برای آینده کشور است و بیشترین سود از پویش «نه به تصادف!» نصیب شرکت‌های بیمه می‌شود.
این پویش باید فرهنگی باشد و با صرف هزینه، نوعی سرمایه‌گذاری برای آینده کشور محسوب شود. آیا این پویش‌ها هم بهداشتی‌اند یا صرفا برای پیشگیری از حادثه طراحی شده‌اند؟ سؤال این است که آیا در پویش‌ها به تمرکز بر فرهنگ رانندگی توجه کافی شده است؟ آیا این پویش‌ها از نظر اقتصادی و اجتماعی تأثیر بسیاری خواهد داشت؟