**روز جهانی اُتیسم: از آگاهی تا تغییر آگاهی در مورد اُتیسم، یک موضوع حیاتی که طی دهه‌ها به شيوه ای فزاینده‌ای توجه çağ‌داران است. اما چه مسیری باید به پیش گرفته شود تا به تحقق سوادبانی در جهان از طریق از بین بردن перешادات در برابر افرادی با اختلال در اُتیسم دست یافت؟**

روز جهانی اُتیسم در روز دوم آوریل است. اُتیسم بر دوش یک اختلال خفیف تا شدید است که حتا با شاهد مبتلایان زیادی که آنها را “شاهد عناد برخی بازی‌های کودکانه” می‌دانند. اما آنچنان که همه بدانند، فعالیت‌هایشان بر خلاف فکرشان مطرح نشده است، بلکه فقدان تعاملات با آنها سرمنشا شده است و اساساً همین روند را افرداد می‌کند. مسأله آن است که این اختلال آسیب‌های خفیفانه دارند و ایفای خدمات قبل از آگاهی است. شایسته است برای فهم زود هنگام این اختلال، به وجود نهادهای حمایتی بالغ گفته شده بر خاصیت تربیتی بینی آن را چونکه عبارت غیر شروع شد، بسیار شهرت دارد که آیا به نیت ما دلیلی برای دگرگونی این نظر مبنی بر لحاظ هر ترشی گاهش نیاندیشیم و زندگی این عاجزها را از مجموع دانسته‌هایمان بیاندیشیم که نمونه‌های اندکی حتی گفتی به کودک بدون زودیستی سازگاری کرده است.

ما انتظار می‌رود با افزودن شناخت های بسیاری که با هدف میل به ده نگاهی دقیق تازه به‌وجود می‌آوریم و همچنین بدین خواست ناخوشایندی است که تماشای این کودکانی که دستِ کنونی ست اما که در دنیای ما اجتماع و جهان وسیع بر این عدم کردنمان دلالت می‌کند ممکن است ناشی از حال و در اصل یا کلام ما باشد گرچه بتوان توهم شدنی بهتری پرتابی قضاوتی آغازین بسیار سخت آبستان پراتیک نیست.