در تربیت و آموزش فرزندان، نحوه ارتباط ما با آنها نقش مهمی دارد. بسیاری از والدین در طول روز بارها و بارها به فرزندان خود دستور می‌دهند، بدون اینکه به اثرات این دستورات بر روی روحیه و اعتماد به نفس کودک توجه کنند. این دستورات ممکن است با نیت خیر صادر شوند اما می‌توانند حس ناامنی و عدم همکاری را در کودک ایجاد کنند. به همین دلیل، مهم است که به جای رویکرد فرماندهی، روشی همدلانه و آموزشی را در پیش بگیریم. با استفاده از این رویکرد، می‌توانیم به فرزندانمان بیاموزیم که چگونه رفتارهای مثبت را انتخاب کنند و در آینده ارتباطات مؤثری با دیگران برقرار نمایند.
گاه به فرزندتان دستور می‌دهید؟ تصور کنید اگر رئیسان یا همسرتان با شما چنین رفتاری کنند، چه احساسی خواهید داشت؟ آیا این نوع ارتباط بر پایه همکاری خواهد بود یا به سرعت به نادیده‌گرفتن حرف‌هایشان روی خواهید آورد؟
به جای اینکه به عنوان یک فرمانده عمل کنیم، بهتر است که معلمی مهربان و همدل باشیم. وقت بگذاریم و به فرزندمان آموزش دهیم که چگونه رفتارهای مثبت را انتخاب کند.
چند راهکار برای بهبود ارتباط والدین با فرزندان و ایجاد فضایی مثبت‌تر در خانواده وجود دارد:
– گفتگو و همدلی: به جای صدور دستورات، با فرزندتان صحبت کنید. احساسات و نیازهای او را درک کرده و به آنها توجه کنید. این کار باعث می‌شود که او احساس ارزشمندی کند.
– شکل‌گیری عادات مثبت: به او کمک کنید تا عادت‌های خوبی را توسعه دهد. به جای گفتن «نگذار اونجا»، می‌توانید بگویید «بیایید با هم وسایل را جمع کنیم».
– تشویق و تقدیر: هر زمان که فرزندتان رفتار خوبی نشان می‌دهد، او را تشویق کنید. این کار باعث ایجاد انگیزه و اعتماد به نفس در او خواهد شد.
– مدل‌سازی رفتار: خودتان هم الگویی برای او باشید. اگر می‌خواهید کودک‌تان مرتب باشد، ابتدا خودتان باید این عادت را داشته باشید.
– فعالیت‌های مشترک: با هم فعالیت‌هایی انجام دهید که به یادگیری و تعامل کمک کند. این می‌تواند شامل بازی‌های آموزشی، خواندن کتاب یا حتی پخت غذا باشد.
– تعیین قوانین با مشارکت: به جای اینکه قوانین را یک‌طرفه وضع کنید، با فرزندتان در مورد آنها گفتگو کنید. این کار به او احساس مسئولیت و مشارکت می‌دهد.
– فرصت برای تصمیم‌گیری: به کودک‌تان اجازه دهید در برخی موارد تصمیم بگیرد. این امر می‌تواند شامل انتخاب لباس یا نوع بازی باشد. این کار به او یاد می‌دهد که در تصمیم‌گیری‌های خود مستقل باشد.
با اتخاذ این رویکردها، نه تنها ارتباط بهتری با فرزندتان برقرار می‌کنید، بلکه به او یاد می‌دهید که چگونه در آینده به شیوه‌ای مثبت و مؤثر با دیگران ارتباط برقرار کند. اینگونه، می‌توانیم فضایی پر از محبت و یادگیری برای فرزندانمان ایجاد کنیم. در نهایت، این رویکرد به تقویت اعتماد به نفس و مهارت‌های اجتماعی فرزندان کمک خواهد کرد و آنها را برای مواجهه با چالش‌های آینده آماده می‌سازد.