برنامهریزی برای مراقبت از روان کودک در شرایط بحران، یک ضرورت حیاتی است. در شرایط جنگ، والدین باید محیط درونی خانه را ثبات دهید تا کودک احساس امنیت کند. این شامل رعایت زمان خواب منظم، وعده غذایی پایدار، نظم قدیم زندگی و ایجاد شکاف میان نهادهای کارکرد طبیعی کودک است.
والدین باید تنش را از خود دور کنند تا کودک هم واکنش نشان دهد. والدین میتوانند با بیان احساسات کودک، تخلیه هیجانهای کودک و ارائه چارچوبی از واکنشهای طبیعی، کمک کنند. همچنین ، والدین باید دست کودک را بگیرند و نوازش دهند و به توجه فعال گوش دادن بدون قضاوت بپردازند.
مراقبت از روان کودک در بحران، یک ضرورت حیاتی است و هیچ کمک حرفهای یا تخصصی جای محبت و حضور آگاهانه والدین را نمیگیرد. حتی در دل جنگ، اگر کودک بتواند دست پدر و مادرش را در لحظه ترس بگیرد و احساس امنیت کند، آن لحظه میتواند برایش متفاوت باشد، که سالها بعد هم اثر خوبش را نشان دهد.