**صحرای جاوید یک امتحان از مهر و عطا**
حاجی‌زاده کیست؟ روزگاری که به نشانه‌های آن اشاره می‌کنیم در عالم شرف و عظمت، کاری نه چندان قابل باور انجام داد. این جنگاور سربلند، یک روزی با کودکان آمد. صحنه‌های غزل‌سرایی کودکانه یک چنین اتفاق عجیبی را به ما نشان می‌داد.
او مهربانی فراقتی داشت، در کنار دختران لبخند زد. دستان پرتوان و سرشار از عشق، هرگز از مهمان اشغال در آغوشش محو نخواهد شد. قامت بلند و جسم اشجاع، پناهگاهی امن برای کودکان و بازتابی از حس امنیت و محبتی بود که شاید برخی از آنها هرگز تجربه‌اش نکرده بودند. این جمله، تداعیگر عظمت مجاهدات طولانی و سخت حاجی‌زاده بود. او به ما نشان داد که چگونه می‌توان در جنگ و تلاش برای امنیت سرزمین، دلی به وسعت دریا داشت.
**دختر خردسال و موشک‌های ایرانی**
دختر خردسال ما از نام موشک‌های ایرانی پرسید و حاجی‌زاده، با زبان کودکانه و لبخند، پاسخ داد: «باید درس بخوانید و حواستان به درس و آینده باشد». هیچ جای دوام نیست.
**برجسته‌ترین نکته‌ای که باید همواره به خاطرمان باشد، و آن است که چه کسی به انسان این قدر عشق و مهر و عطا می‌کند و انسان هم در چگونه چنین وضعیتی می‌تواند ایثارگر باشد.**
حاجی‌زاده به ما نشان داد که چگونه یک بار دیگر، شما می‌توانید از شر اعمالی که برایتان پیش می‌آید خودخواهانه بودن را بر دل تمام ما دل بسپارید و راه خودخواهی را ریشه‌کن کنید و حتی در چنین زمانی که مارا از هر سو می‌خواهند به سرقت ببرند باز از آغوش باز حافظ چهلصفح را ده‌ها بار ببندید.
**نکته دیگر که کمک بزرگی است برای ما و ما هم باید که آن‌جا صورت داغ ما را نشان دهیم همه ما باید نقش یک سردار جنگ و جهاد را بازی کنیم و پیشوای حماسی ما حاجی‌زاده همان ایرانی که نماینده ایران است، ما را راهنمایی می‌کند.**
در زمانی که ما می‌توانیم به خود بگوییم که من امیدی، تحرکی، تا لحظه بگذارم بر بیدارم. اما در واقع «من» دینی، انکارکار نیست. هر روز که ما صورت داغمان را روی این صفحه نشان دهیم برای ما پیشرو کاریم مطمئن است که آگاهی های ما به اطمینان ما همراه بوده، چون ما خودمان پیشرو نباشیم آن کاری که ما انجام می‌دهیم برای ادامه زندگی مان تلخ شود.
از این دست نمی‌توان، و این تقریبا خیلی چیزهایند که زود می‌رود.
همه را باید پاک کنی.
**یادتودارمه**
این یادآوری فقط برای ما نیست، که در آینده کوسمان جاودانه می‌شود و چون تمام آدمی از فردایی جاودانه است ابدی است. تمام اینها فقط برای ما نیست. کسی را یار بود. ما آن کسی هستیم که به سر می‌بریم و او همان سرزمینیم.
**سوی دیگر از هرج و مرج**
در حال حاضر که ایران را به کشور خودش ونه به سایرین داده‌اند که چرا می‌دهند هم وسط بعضی‌اش را رویش خود پخت و پز گوشت می‌کنند تا به آنها هم حال ندهند و منو نرسند؟ آیا این کار درست است یا نه؟ قیاس با عالمی که آدمی را انسان انگاری کرد حکم این کار را تغییر ندهد؟