شل شدن واژن یک مشکل رایج در بین زنان است که می‌تواند به دلیل زایمان، افزایش سن، تغییرات هورمونی، ضعف عضلات کف لگن، یبوست مزمن، فشار زیاد هنگام دفع، عوامل ژنتیکی و فعالیت بدنی سنگین یا نامناسب اتفاق بیفتد. این مشکل نه تنها بر روابط زناشویی تأثیر می‌گذارد، بلکه موجب کاهش اعتماد به نفس و ناراحتی در زندگی روزمره نیز می‌شود.

در این مقاله، به بررسی علل، علائم و راه‌های درمان شل شدن واژن می‌پردازیم. شل شدن واژن به کاهش قدرت و کشسانی عضلات واژینال گفته می‌شود که باعث گشاد شدن دهانه واژن و کاهش توان انقباضی آن می‌شود. این وضعیت می‌تواند هم از نظر جسمی آزاردهنده باشد و هم تأثیر روانی و جنسی بر فرد بگذارد.

یکی از علل شل شدن واژن، زایمان طبیعی است. در حین زایمان طبیعی، عضلات واژن و کف لگن به شدت کشیده می‌شوند که ممکن است باعث آسیب به عضلات و بافت‌های حمایتی شود و در نتیجه، شلی واژن را به‌ دنبال داشته باشد. افزایش سن و یائسگی نیز می‌تواند به دلیل کاهش سطح هورمون استروژن، باعث کاهش الاستیسیته بافت واژن و خشکی آن شود. ضعف عضلات کف لگن، یبوست مزمن یا فشار زیاد هنگام دفع، عوامل ژنتیکی و فعالیت بدنی سنگین یا نامناسب نیز می‌توانند شل شدن واژن را در افراد به وجود آورد.

شل شدن واژن با نشانه‌های مشخصی همراه است که ممکن است در ابتدا خفیف باشند اما به مرور زمان شدت بگیرند. برخی از علائم شل شدن واژن شامل کاهش لذت جنسی، احساس گشادی یا خالی بودن در واژن، بی اختیاری ادرار هنگام عطسه، سرفه یا خنده، کاهش میل جنسی، خشکی واژن، احساس فشار یا سنگینی در ناحیه لگن و خارج شدن باد از واژن هنگام حرکات خاص است.

درمان شل شدن واژن بسته به شدت مشکل و شرایط فردی مختلف است. در صورت پیشرفت در مشکلات شل شدن واژن، درمان‌ها مثل لیزر، RF یا واژینوپلاستی به Verfügung هستند. لیزر درمانی باعث تحریک کلاژن در دیواره واژن می‌شود که در نهایت باعث سفت شدن بافت می‌شود. RF یا امواج رادیوفرکانسی با گرمادهی به بافت داخلی واژن، باعث تحریک کلاژن و سفت شدن آن می‌شود. واژینوپلاستی جراحی است که در آن عضلات داخلی واژن تنگ و دوباره به‌هم نزدیک می‌شوند.