در این متن مبحث اصلی، پوکی استخوان یا استئوپروز است که یک بیماری شایع و مزمن است که باعث کاهش تراکم استخوان و افزایش شکنندگی آن می‌شود. این بیماری به طور معمول در سنین بالاتر و به ویژه در زنان پس از کاهش هورمون‌های استروژن رخ می‌دهد. مردان نیز ممکن است به پوکی استخوان مبتلا شوند اما عوامل خطر در آن‌ها متفاوت است. مهم‌ترین ویژگی این بیماری این است که تا زمان وقوع شکستگی‌های استخوانی اغلب هیچ علامت قابل توجهی ندارد و به همین دلیل این بیماری تحت عنوان بیماری خاموش شناخته می‌شود.
پوکی استخوان از طریق عوامل مختلفی تشدید می‌شود که شامل کمبود کلسیم و ویتامین D، تغذیه نامناسب، نداشتن تحرک کافی، مصرف دخانیات، مصرف زیاد الکل، بیماری‌های مزمن مانند دیابت و اختلالات تیروئید و استفاده طولانی‌مدت از داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها می‌شود. همچنین عوامل ژنتیکی نقش مهمی در میزان استعداد افراد به ابتلاء دارد.
تشخیص پوکی استخوان از طریق سنجش تراکم استخوان (DXA) انجام می‌شود که ابزاری دقیق برای ارزیابی وضعیت مواد معدنی استخوان است. این آزمایش کمک می‌کند تا میزان خطر شکستگی در فرد بررسی شود و پزشکان بتوانند راهکارهای مناسب برای پیشگیری یا درمان را توصیه کنند.
پیشگیری از پوکی استخوان نیازمند تغییرات سبک زندگی است که شامل مصرف کافی کلسیم و ویتامین D، انجام ورزش‌های تحمل وزن مانند پیاده‌روی، دویدن آهسته یا تمرینات مقاومتی، ترک دخانیات، کاهش مصرف الکل و حفظ وزن متعادل می‌شود. همچنین قرار گرفتن در معرض نور خورشید عامل مهمی در تأمین ویتامین D مورد نیاز بدن است چراکه این ویتامین نقش کلیدی در جذب کلسیم و تقویت استخوان‌ها دارد.
نوشته‌های زیر به لاتین được ترجمه شده است
**از چه سنی احتمال ابتلاء به پوکی استخوان وجود دارد؟**
در این بخش گفته شده است که بیماری پوکی استخوان به طور معمول در مراحل ابتدایی هیچ علامتی ندارد. بسياري افراد متوجه آن نمی‌شوند و زمانی که افراد متوجه بیماری پوکی استخوان می‌شوند، بیماری پیشرفت می‌کند و بافت استخوان سست و شکننده می‌شود و در این شرایط ممکن است بافت استخوانی افراد بدون ضربه دچار شکستگی شود.
مرضیه حسینی بالام، فوق تخصص روماتولوژی می‌گوید: شروع فرایند افزایش بازجذب بافت استخوان از ۲۵ سالگی است، اما به طور کلی، در سنین بالاتر است که بازجذب بافت استخوان به بیماری پوکی استخوان بدل می‌شود. به طور معمول با کاهش یافتن هورمون‌های استروژن در بدن زنان، پوکی استخوان بیشتر می‌شود و مردان در سنین بالاتری نسبت به زنان درگیر بیماری پوکی استخوان می‌شوند.
پوکی استخوان در سنین بالای ۶۰ تا ۶۵ سالگی در زنان و در سنین بالای ۷۰ سالگی در مردان بروز می‌کند.
درمان پوکی استخوان بسته به شدت بیماری شامل مصرف مکمل‌های کلسیم و ویتامین D و استفاده از داروهایی مانند بیس‌فسفونات‌ها، هورمون‌درمانی یا داروهای تقویت‌کننده ساختار استخوان است.
پوکی استخوان می‌تواند تأثیرات جدی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد، به‌ویژه زمانی که باعث شکستگی‌های ستون فقرات یا لگن شود. این شکستگی‌ها اغلب نیازمند جراحی و دوره‌های طولانی بازتوانی است و می‌تواند توانایی حرکتی فرد را تحت تأثیر قرار دهد.
آگاهی عمومی درباره پوکی استخوان و داشتن سبک زندگی سالم از دوران جوانی می‌تواند نقش مهمی در جلوگیری از ابتلاء ایفا کند. آموزش درباره تغذیه صحیح، ترویج فعالیت‌های بدنی مناسب و ارتقای سطح دانش عمومی درباره عوامل خطر می‌تواند به کاهش شیوع این بیماری کمک کند.
**نتیجه**
در نهایت، پوکی استخوان یک بیماری خبیثه و سرسختانه است که می‌تواند کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. در صورت عدم درمان، می‌تواند منجر به شکستگی‌های ناخواسته و حتی به طور دائمی کماگرا شود. با رعایت نکات زیر، می‌توان احتمال ابتلاء به این بیماری را کاهش داد:
– مصرف کافی کلسیم و ویتامین D
– انجام ورزش‌های تحمل وزن
– ترک دخانیات
– کاهش مصرف الکل
– حفظ وزن متعادل
– قرار گرفتن در معرض نور خورشید برای تأمین ویتامین D
با زیرکشی فوق، پوکی استخوان محلی برای افراد نخواهد بود.