سندرم ویلیامز: یک اختلال ژنتیکی نادر که برعکس اوتیسم عمل می‌کند

سندرم ویلیامز یک اختلال ژنتیکی نادر است که به طور غریزی با تمایل شدید به برقراری ارتباط اجتماعی فرد با غریبه‌ها مشخص می‌شود. این سندرم به دلیل حذف ۲۸ ژن از کروموزوم ۷ ایجاد می‌شود و برعکس اوتیسم عمل می‌کند. اوتیسم یک اختلال رشدی و جسمی است که باعث می‌شود کودکان و بزرگسالان دچار مشکلات اجتماعی، ارتباطی وพ yürütشی شوند. در حالی که سندرم ویلیامز ، در عین حال که اختلال ژنتیکی دارد، تمایل شدید به برقراری ارتباط اجتماعی را نشان می‌دهد.

با توجه به نادر بودن این سندرم ، تحقیقات در مورد آن در مراحل اولیه است. با این حال ، دانشمندان در حال تلاش برای درک بیشتر این سندرم هستند. چرا که این سندرم می تواند به ما کمک کند تا بیشتر در مورد ماهیت ارتباط اجتماعی انسان درک کنیم. از آنجایی که سندرم ویلیامز به طور طبیعی باعث می شود که افراد تمایل به برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران داشته باشند، می تواند در بهبود مشکلات اجتماعی و روانی مداوم مهم باشد.

پاسخ به این سؤال، چطور می توان از این سندرم برای به کارگیری در روشی برای جلوگیری از مشکلات اجتماعی و روانی استفاده کرد؟ جواب این است که در حال حاضر با توجه به نادر بودن این سندرم هیچ راه حل عملی برای درمان وجود ندارد. با این حال ، متخصصان در حال تلاش برای درک بیشتر این سندرم هستند. در یک هدفی مشترک این توانایی مانند حق تقدم برای مناظره در امر تلاش برای فهم این سندرم داشته باشید.

این سندرم می تواند نقش مهمی در فرا رفتاری فرد ایفا کند ، به طوری که باعث می شود تا فرد علایق خلاقانه بیشتری را از خود نشان دهد و کسی برای فرد بیشتر تلاش کند. اگرچه در حال حاضر در کشور ما کلان سازی اختلالات روانی هنوز متوقف نشده است.