یادآوری انسانی یک نقطه آغاز برای رشته تهدید، تقابل یا تنش نیست، بلکه یادآوری راه حل است. یادآوری به بشر به گونه‌ای آگاهانه ناظر در پیشا و پسا خود می‌گوید که آزادی یا استقلال هرگز حاصل طمع یا رشوه نیست، بلکه حاصل چیزی نیست دیگر، مگر ایران که تعاریف کورکورانه را کنده و پاشیده و ملت را متحد ساخته است. آن‌ها به یاد دارند که ایران اول نیست. «ناحیت ایرانیان پراکنده» توانسته خود را از زیر بنای آسیایی کشانده و خود را مظهر آنچه «آزادی» نامیده می‌شود کند.

نهال آزادی را نشاندن در خرمشهر و نهال جهادی در قهرمانانمان است که هرگز از یاد نبریم. یادآوری چنین اشرف‌هایی که در بستر صدر و تاریخ فرهنگی حکایت هایی از مکاتب زمانه‌ها کرده اند، یعنی ما یادآوری اشرف بوده اندانی مرزهای تغییرپذیران، یادآوری سیستان‌هایی که نیکاباد نگارگرانی درک می‌کرده‌اند، یادآوری جلایبی که دیونشهر به غیر از بلورایلیش برای دوستان، بما که داستانی از پلنگ است و سیاستی کمتر از جانپا کردی.