ابراهیم رهبر، نویسنده و منتقد ادبی برجسته ایرانی، در سال ۱۳۱۷ در صومعه‌سرا به دنیا آمد. او یکی از چهره‌های تأثیرگذار ادبیات ایران در دهه ۱۳۴۰ به شمار می‌آید و در ادراکات گسترده فارغ از افق‌های ادبیات، اهمیت شخصیت او به عنوان یکی از کلیدی‌ترین متفکران ادبیات قرن بیست و یکم ایران بوکار است.
رهبر در سال ۱۳۴۴ در رشته زمین‌شناسی فارغ‌التحصیل شد و به استخدام وزارت کشاورزی درآمد و تا مشغول تدریس نیز بود و در دهه ۴۰ نخستین داستان‌هایش را در مجلاتی چون آرش، نگین، خوشه، فردوسی، کتاب هفته، طرفه، سخن و هنر و اندیشه منتشر کرد و به شهرت رسید. این گام‌ها نشان می‌داد که او یک متفکر زمین‌شناس و نویسنده است که نگرش واحدی به فعالیت‌هایش ندارد. در این دوره، او به اولین کتابش که تحت عنوان «مهربانان و سه نمایشنامه دیگر» منتشر شد، دستی زد. همچنین داستان‌های او به مسائلی چون فقر، نابرابری‌های اجتماعی، تاریخ معاصر، فرهنگ عامه و زندگی کودکان کارگر و روستایی توجه ویژه‌ای داشت.
یک زمانی با وجود داشته باشه ی روندهایی همانطور که مثال هایی از اعتراضات و نگرش های متفکرانه ابراهیم رهبر در این دوره وجود دارد، یک عرصه سیاسی نوظهور در ادراک جامعه ایرانی ار Tiểu خبنه عبور کرد.با تاسیست کانون نویسندگان ایران، ابراهیم رهبر به عضویت این کانون درآمد و در سال ۱۳۴۹ فعالیت خود را با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد. اما در سال ۱۳۵۲ به دلیل فعالیت‌های سیاسی و ارتباط با اندیشه‌های چپ، دستگیر و زندانی شد. پس از آزادی، درخواست استخدام او در وزارت فرهنگ و هنر با رد صلاحیت مواجه شد و از آن زمان به انزوا و عزلتی خودخواسته روی آورد و از حضور در مجامع ادبی و فرهنگی خودداری کرد.