از نظر دبیر اتاق اقتصاد سلامت، حالا که اکوسیستم نوآوری سلامت در کشور به یک سطح جدید از هماهنگی و هم‌افزایی رسیده است، این تلخی هست که طی سال‌های اخیر، صرفاً حرکت‌هایی در جهت توسعه نهادهای واسط مانند شتاب‌دهنده‌ها، مراکز رشد و پارک‌های علم و فناوری در کشور آغاز شده است، اما این فعالیت‌ها اغلب به صورت جسته و گریخته و مستقل از یکدیگر بوده‌اند. این دبیر در معزیۀ نخستین رویداد تخصصی بین‌المللی فناوری‌های دارویی ایران (تکفارما ۲۰۲۵) نیز اظهار کرد که هدف اصلی از برگزاری این سامیت، کاربردی‌کردن علم و انتقال آن به سطح جامعه است. وی افزود که بخش مهمی از تولید علم در دانشگاه‌ها توسط اساتید برجسته‌ای صورت می‌گیرد که با علوم نوین آشنایی دارند، اما همواره این دغدغه وجود دارد که چگونه می‌توان این دانش انباشته را به شکل محصول و خدمت مفید درآورد.
در حال حاضر، دانشجویان نیز با صرف هزینه‌های بالا تربیت می‌شوند و باید تلاش کنیم حداکثر بهره‌وری از توان علمی آنان برای پیشرفت کشور حاصل شود. دبیر اتاق اقتصاد سلامت گفت که در کنار این ظرفیت‌های دانشگاهی، بازیگران دیگر اکوسیستم شامل صنایع دارویی و سلامت کشور و همچنین صندوق‌های سرمایه‌گذاری جسورانه هستند که هدف ما تجمیع و هم‌راستاسازی این مجموعه‌ها در قالب یک زیست‌بوم هماهنگ و اثرگذار است.
وی با اشاره به اینکه سامیت سلامت یک فرصت ویژه برای این همگرایی است، گفت: این رویداد به‌گونه‌ای طراحی شده که همه بازیگران بتوانند با استفاده از شبکه‌سازی شکل‌گرفته در این پایگاه ملی به یکدیگر متصل شوند و نیازهای فناورانه، پژوهشی و سرمایه‌ای خود را برطرف کنند. اگرچه سامیت نوآوری سلامت به عنوان اولین پایگاه ملی است که همه بازیگران حوزه نوآوری، پژوهش، فناوری و صنعت سلامت می‌توانند از طریق آن نیازهای خود را مطرح و تعامل مؤثری برقرار کنند، اما برای تحقق هدف اصلی این رویداد و دستیابی به درجة لازم از کاربردی شدن علم و انتقال آن به سطح جامعه، باید تلاش‌های خالصانه‌ای برای تشویق و حمایت از بازیگران مختلف صورت بگیرد.
می‌توان به عنوان مثال، تنها با برقراری یک ارتباط کارکردی مناسب بین دانشگاه‌ها و شرکت‌های بزرگ صنعتی دارویی، هرچه ممکن باشد، این رویداد بتواند نسبت به همه شهروندان منتخب کشور تأثیرگذار شود. در این کره خاکی، همچنان و در راستای اینکه چگونه بتوانیم علمی داشته باشیم که در نهایت کاربردی باشد، یکی از چالش‌های اساسی مرتبط با رویداد سامیت نوآوری سلامت مطرح است. اگر می‌خواهیم تا حد ممکن از محیط علمی خود بهره‌مند شویم، آیا کافی است تنها سامیت را برگزار کنیم یا باید رویکردهای دیگر را نیز مورد بررسی قرار داد؟ به عبارت دیگر، صرفاً با یک سامیت به цель نظام‌مند سازی و هدف‌مند کردن دانش اطمینان‌گیریم یا لازم است از دیگر شیوه‌ها و رویکردها نیز بهره‌وری کنیم؟
همچنین تأکید بر اجبار به کسب علم میان دوایر علمی، همچنان این سوال را بر می‌گرداند که آیا نمی‌توان در جامعه بگذاریم که دانش‌جو پس از تحصیل، باید در ظرف یک سال، علم کسب شده را به خدمت بشر ملزم شوند و یا به کلی آن‌را حتی ببخشد، بگذارد؟