علت ابتلا به اختلال اوتیسم ناشناخته است. با این حال، علائم معمول این بیماری شامل ناتوانی در برقراری تماس چشمی مناسب با اطرافیان، تأخیر در گفتار، اختلال در خواب و غذا خوردن، و طی نکردن صحیح مراحل تکامل مانند چهاردست‌وپارفتن و راه‌رفتن است. همچنین، مبتلایان به این اختلال دچار درخودفروماندگی هستند و به طور مداوم با کلیشه‌ها و کارهای تکراری درگیر بوده و در برخی موارد توانایی ادامه تحصیل و زندگی مستقل را ندارند.

در ایران، تشخیص اختلال اوتیسم معمولاً در سن شش‌سالگی و طی فرایند سنجش پیش از ورود به دبستان انجام می‌شود. این سن به دلیل شکل‌گیری الگوهای مغزی ناهنجار در بیمار، سن بالایی برای پاسخ مؤثر به درمان محسوب می‌شود و احتمال دستیابی به نتایج مطلوب را کاهش می‌دهد.

بر طبق گزارش‌های منتشر شده، تعداد مبتلایان به اختلال اوتیسم به طور روزافزون در حال افزایش است. این افزایش تعداد می‌تواند به دلایل مختلفی مانند شرایط اجتماعی و اقتصادی و بیماری‌های مادرزادی بستگی داشته باشد.

در پهنه کنونی ایران یکی از مشکلات مدیریت این اختلال‌ها نهفته در اعتيان یا همان اعتیاد به فضای مجازی است. برای یافتن راه‌حل‌های مؤثر در درمان این اختلال، نیاز به سرمایه‌گذاری بیشتر در تحقیقات و کشف دلایل ابتلا به این بیماری و همچنین ارتباط نزدیکی با مراکز آموزش و پرورش و سازمان‌های مرتبط با امور дитاری دارد. به علاوه، والدین و خانواده های مبتلایان نیز باید با این بیماری آگاه شوند تا از نگرانی های دوران بچگی خود به افراد بالغ متول ستفاده بردارند.