روند اجرای طرح‌های حمایتی مشترک بین وزارتخانه‌های بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در رویارویی با چالش سوءتغذیه در کشور، نسبت به سال‌های پیشین زمینه‌های واضحی دارد. این تغییر روندها حاکی از افزایش توجه دولت نسبت به اجرا ی طرح‌های حمایتی است که نیازها و مشکلات رشد کودک را در مرکز توجه خود قرار می‌دهد. موجودیت طرح‌های حمایتی در کشور نشان می‌دهد، دولتمردان برایResolution چالشهای پیش روی رشد کودکی کوشا می باشند و این همان چیزی است که از رشد اقتصادی و رو به رشد سوءتغذیه در کشور و در سطح جامعه بیشتر بر می آید. اما سوالی که از دولت و دولتمردان است این است که اگر دولت به طور خاص برای ۱۳۵هزار کودک در سال ۱۴۰۳ طرح ریزی کرد و در سال ۱۴۰۴ به ۲۰۰هزار نفر رسیده به این اوصاف، با توجه به بسته های رو به کاهش برای اقتصادی، چطور می توانند پاسخگوی نیاز کودک و جهت دهی صحیح آموزش های لازم برای کودک باشد. رسم خوبی است که کودک در مشارکت اجرایی برنامه های دولتی بیاید و باور کنند که دولت منصفانه به آن عنصر کلیدی برای رشد آینده ای که ایران را اداره می کند، توجه دارد. از این رو بهتر است که دولتمردان در اجرا ی طرح های دولتی و روندهای موجود ایراد ها را نپوشند و با تشریک حال و تصور آن که دنیا به طرف دیالکتیک بدون بخشی از دو طرفه سازی فکر کند و اراده کرده و گفتگو کاملا و تک قطبی را بهانه ی خود یا انگیزه ی حیله گری نکنند.