در روزهای اخیر، جمعی از بازنشستگان سازمان تأمین اجتماعی به منظور اعتراض به خدمات ناچیزِ بیمه تکمیلی آتیه‌سازان حافظ، دو چهره متفاوت را نشان دادند. از یک سو، اعتراض به ناکافی بودن خدمات ارائه شده و از سوی دیگر، اعتراض به عدم امکانیتِ برخورداری از خدمات مورد نیاز در دوره پیری و از کار افتادگی. یافتن پشتیبانی لازم و به‌ حد کافی برای نیازهای فردیِ بازنشستگان در این دوران، گویا مشکل یا چالشی روز افزون و ماندگار شده است.

این موضوع به یکی از مهم‌ترین پی آمدهای ناکافی بودن خدمات بیمه‌ای در اواخر عمر بازنشستگان مرتبط است. علاوه بر این، این موضوع تناظر فوری با نقص های سیستم بیمه‌ای را نشان می‌دهد. افرادِ بازنشسته، گروهی از جمعیتی هستند که طول عمر آسیب‌لزمی در سال‌های متمادی و غیر فعالی را با خود به بار می‌آورند. در برخی از ایام، خدمات مشابه زیر نظر پرستاری یا حتی کم.hw chỉnh نیازمند ترقی یا پرستاری تحت نظارت هستند.

در این بین، یک چالشِ اساسی در سطحِ کشور که برآن مبتنی است، فقدان خدمات صرف و فزاینده در این زمینه است. به‌ قدر که می‌توان گفت بسیاری از بازنشستگان، برای زیر نظر پرستاری نیاز به سال‌هاصواب nes تزریق جمpulse اومدان دارند و برای تحقق همین حق یا دورانی که بازخورد مناسبی ازاین سازمان را دریافت می‌کنند تحت پوشش پرستاری قرار می‌گیرند. اما حالا، در زمانِ بیمارستان پس از انجام ویعراتی به مراتب سخت‌تر بوده و در بسیاری از مواقع از ضرر در شرمنده.