رشته تحقیقات اخیر نشان داده‌است که افراد مبتلا به اوتیسم احساسات خود را با استفاده از همان عضلات صورت افراد نوروتیپیکال بیان می‌کنند، اما با شدت‌هایی که چشم انسان قادر به تشخیص آن نیست. محققان با استفاده از یک روش جدید به نام spikes micromovement، این ابراز احساسات ضعیف را در ویدئوهای پنج ثانیه‌ای ثبت کردند.
این یافته‌ها ممکن است به ابزارهای تشخیصی بهتر و بهبود ارتباطات از طریق اپلیکیشن‌های هوشمند مبتنی بر هوش مصنوعی بینجامد. یک پژوهش که توسط محققان دانشگاه راتگرز-نیوبرانزویک انجام شد نشان می‌دهد حرکات ریز صورت (بسیار خفیف برای چشم انسان) می‌تواند به دانشمندان در درک بهتر ارتباطات اجتماعی در افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند. این مطالعه که در Frontiers in Psychiatry منتشر شده، نشان می‌دهد در حالی که افراد مبتلا به اوتیسم احساسات خود را مانند دیگران ابراز می‌کنند اما حالات چهره آنها ممکن است بیش از حد ظریف باشد و چشم انسان نتواند آن را تشخیص دهد.
الیزابت تورِس، استاد روانشناسی دانشکده هنر و علوم راتگرز می‌گوید: «افراد اوتیستیک از همان حرکات اولیه صورت برای ابراز احساسات‌شان استفاده می‌کنند که افراد نوروتیپیکال از آنها بهره می‌برند اما شدت این حرکات اغلب خارج از محدوده فرهنگی آشنایی است که بیشتر مردم تشخیص می‌دهند. این قطع ارتباط می‌تواند منجر به از دست رفتن نشانه‌های اجتماعی شود و باعث شود دیگران احساسات آنها را نادیده بگیرند یا به اشتباه تفسیر کنند.»
این پدیده ممکن است به اشتباه تصور این باشه که افراد مبتلا به اوتیسم اصلا هیچگونه تلاشی در برقراری ارتباط ندارند. با این حال، احساسات و علائم اجتماعی در آنها وجود دارد. ما فقط نمی‌توانیم این علائم و احساسات را به‌درستی ببینیم. این پژوهش می‌تواند به پر کردن این شکاف کمک کند و درک بهتری بین افراد اوتیستیک و غیراوتیستیک ایجاد نماید.
در این مطالعه که توسط تورس و تیمش در آزمایشگاه ادغام حسی راتگرز هدایت شده، از یک نوع داده جدید به نام spikes micromovement استفاده شده است. این روش با استفاده از تکنیک‌های آماری توسعه‌یافته توسط تورس و روش‌های دینامیک غیرخطی که توسط تئودوروس برمپریدیس، دانشیار فوق‌دکترای توسعه داده شده است، حرکات میکروسکوپی صورت را ثبت می‌کند.
در این تحقیق، ویدئوهای کوتاه پنج تا شش ثانیه‌ای روی گوشی‌های هوشمند یا تبلت‌ها ضبط شد و ریز حرکات صورت را که معمولا مورد توجه قرار نمی‌گیرند ردیابی کردند. هدفResearchers در این مطالعه این بود که ابرازهای کوچک در طول ابراز احساسات رایج مانند لبخند زدن یا نشان دادن تعجب را بررسی کنند.
محققان دریافتند که درحالی که بین افراد اوتیستیک و نوروتیپیکال تفاوت‌هایی در ریزحرکات صورت وجود دارد، اما ماهیچه‌های صورت مسئول بیان عاطفی در هر دو گروه فعال هستند. با این حال، تفاوت اصلی در میزان شدت این ابرازهاست که تمایل دارند کمتر از آن چیزی باشد که افراد نوروتیپیکال به‌درک آن عادت دارند.
همچنین این مطالعه، اصطلاح «افراد نوروتیپیکال» را به‌طور مور عمق‌تری تبیین می‌کند. افراد نوروتیپیکال به کسانی گفته می‌شود که الگوهای فکری، رفتاری و شناختی آنها با آنچه به‌طور کلی در جامعه به‌عنوان «نرمال» یا «معمولی» در نظر گرفته می‌شود مطابق است. این اصطلاح معمولا در مقایسه با افرادی که دارای شرایط نورولوژیکی خاص مانند اوتیسم، ADHD، یا سایر اختلالات عصبی-رشدی هستند به کار می‌رود. در حال حاضر باید بی‌خوردید که این افراد متفاوت‌اند نه از لحاظ باحالی بلکه تفاوتی که در هارفت خوشُو نَه ترکیب.