به گزارش سلامت نیوز، امیر رهبر فعال اجتماعی تصریح کرد که دولت موظف است به هر معلول شدید و خیلی شدید واجد شرایط، ماهانه ۷ میلیون و ۱۶۶ هزار تومان پرداخت کند. اما متاسفانه، از اجرای این قانون خودداری کرده است. او ادامه داد که این به این معنی است که در سال ۱۴۰۲، دولت ۶۴ میلیون تومان را از هر معلول شدید و خیلی شدید دریغ کرده است. در سال ۱۴۰۳، این رقم به ۸۶ میلیون تومان خواهد رسید.
آیا معلولیت فقط جسمی است؟
امیر رهبر خاطرنشان کرد که بدن انسان و حتی روح و روان انسان ممکن است به بیماری و آسیب دچار شود و این طبیعی است. زندگی انسان در این جهان با یک رشته عوامل ناراحتی توأم و همراه است. کسی را پیدا نمی‌کنیم که در طول عمر مریض و بیمار نشود. از این جهت یکی از دستورات اسلام حمایت از بیماران است که به صورت خدمت به برادر یا کمک به ناتوان عنوان شده است. اما بدیهی است که این برادر، مجروح گردد و آسیب ببیند یا به صورت معلولی در آید که یکی از اعضاء حساس خود را از دست بدهد. با این وجود، هنوز نسبت به معلولان و آسیب دیدگان رفتار مناسب و شایسته ندارند.
مسئولین و اقشار فرهیخته، اطلاعات و تجربه کافی در این زمینه ندارند. همچنین درباره وظایف مردم نسبت به معلولان، فرهنگسازی و اطلاع‌رسانی نشده است. وقتی در یک جامعه با اقلیتی دارای ویژگی‌های منجر به ناتوانی یا کم توانی مواجه می‌شویم، در حالی که این اقلیت هیچ نقش و تقصیری در بروز این ویژگی‌ها ندارد و ممکن است این ویژگی‌ها بر اثر یک حادثه یا بر اثر یک سهل‌انگاری یا قصور پزشکی ایجاد شده یا اینکه همراه با فرد متولد شده باشد، باید تعداد این اقلیت را به درستی بشناسیم، نیازهای‌شان را بدانیم، برای رفع نیازهای‌شان تلاش کنیم و مهم‌تر از همه آنکه زمینه اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از تولد جمعیتی با ویژگی‌های منجر به ناتوانی یا کم توانی را ایجاد کنیم.
روش دیگر فرهنگسازی در مورد نگرش مثبت و بدون قید و شرط جامعه در قبال معلولین از طریق رسانه‌های جمعی خصوصاً صدا و سیما – روزنامه‌ها و بالاخص تریبون‌های نماز جمعه می‌باشد. چراکه با مدیریت می‌توان به تدریج نگرش‌های منفی را از بین برد و در عوض دیدگاه‌های مثبت را جایگزین آن‌ها نمود.
و اما وظایف نهادهای حکومت
امیر رهبر تأکید دارد که شناسایی افراد معلول در سنین طفولیت و فراهم آوردن بسترهای مناسب تربیتی و رشد برای آن‌ها به صورت مدیریت حساب شده خصوصاً تشکیل کلاس‌های ویژه آموزش مهارت‌های اجتماعی و تزریق روحیه امید و نشاط یکی از مسائل مهم است. همچنین مباحث مناسب‌سازی اماکن – تهیه ابزارهای مناسب توانبخشی قطعاً در این حیطه مهم و سرنوشت‌ساز تلقی می‌شوند. بنابراین عصا – سمعک – ویلچر و امکان تردد در مکان‌های عمومی یک ضرورت مهم اولیه می‌باشد و نه ثانویه. اگر کاستی در این موارد باشد، بی‌گمان با کمبودهای مختلف روحی نیز روبرو خواهیم شد.
احترام، نه ترحم
امیر رهبر می‌گوید که ارتباطات اجتماعی با معلول باید همراه با احترام باشد و از ترحم به آن‌ها باید دوری گزید. تفاوت این دو نوع رفتار در این است که در حالت اول، طرف مورد احترام، انسانی بزرگ به شمار می‌آید، اما در گزینه ترحم، مخاطب، انسانی ذلیل و خوار شمرده می‌شود که باید همواره دست او را گرفت. هنگام ترحم به شخصیت و روحیات معلول، توجهی نمی‌گردد. به یاد داشته باشیم آنچه توانایی را می‌سازد، اراده است و اگر اراده بخواهد جاری شود، هیچ بهانه‌ای را نمی‌شناسد.
اشتغال معلول
ادامه می‌کند: اشتغال هر فرد، موجب استقلال اقتصادی او می‌شود. داشتن شغل، به هر کسی هویت و تشخص اجتماعی بخشیده و در او اعتماد به نفس به وجود می‌آورد. متاسفانه، تعداد زیادی از معلولان، به رغم گذراندن دوره‌های تحصیلات عالی و کسب دانش و مهارت لازم، نمی‌توانند به اشتغال مناسب برسند. در زمینه اشتغال زایی برای معلولان، تبعیض فاحشی وجود دارد و گاه میزان بیکاری میان معلولان، دو برابر بیکاران عادی است. در صورتی که بر اساس قانون، دولت موظف است سه درصد از اشتغال را به معلولان اختصاص دهد، ولی این قانون تا کنون به صورت مطلوب اجرا نشده و شاهدیم که موضوع اشتغال معلولان، با بی‌مهرمی رو به رو شده است. به ناچار، تعداد قابل توجهی از آن‌ها، باید بیشترین وقت خود را در میان خانواده سپری کرده و زندگی خود را به سختی ادامه می‌دهند.
آموزش و فرهنگ
این فعال اجتماعی تأکید می‌کند که معلولان باید فرصت یابند تا استعدادهای خلاق هنری و فکری خود را رشد دهند و آن را نه تنها برای منافع خود، بلکه برای غنی‌سازی جامعه به کار گیرند. لذا باید دسترسی آن‌ها برای مشارکت در فعالیت‌های فرهنگی تضمین شود. از جمله این اقدامات، می‌توان تهیه وسایل کمک ارتباطی برای ناشنوایان، منابع و مطالب علمی به خط بریل یا نوارهای صوتی برای نابینایان، و مطالب خواندنی که با توان و استعداد افراد معلول ذهنی مناسب باشد، را نام برد. در سنین کهولت همه دچار نوعی معلولیت می‌شوند! معلولیت نمی‌تواند نقص باشد و بازدارنده. افراد دارای معلولیت حق بودن و زندگی کردن دارند مانند تمام انسان‌های دیگر. جامعه نمی‌تواند این حق را از آن‌ها بخاطر ناتوانی‌هایشان سلب کند. و ما وظیفه داریم بجای اینکه با دید ترحم به معلولین نگاه کنیم، آن‌ها را بعنوان عضوی از جامعه در کنار خود بپذیریم و به حق و حقوق آن‌ها احترام بگذاریم. معلولینی در جامعه ما وجود دارند که با تلاش خود بسیار موفق تر از من و شما هستند که سلامت جسمی داریم.
یاری به معلولان
امیر رهبر در ادامه بیان داشت که کمک و یاری رساندن به هم نوع، فضیلتی است بزرگ و در اسلام سفارش زیادی به آن شده است. البته این کمک باید به حال کمک گیرنده مفید باشد و موجب ناراحتی او نشود. کسانی که با انگیزه خودنمایی و ارضای حس خود بزرگ‌بینی و فخرفروشی به دیگران کمک می‌کنند، راه را به خطا می‌روند. در این میان، کمک به افراد معلول، برداشتن همه موانع و مشکلات نیست، بلکه کمک به انجام کاری است که این افراد از عهده ی آن برنمی‌آیند. فراهم ساختن امکان شرکت واقعی معلولان جسمی در زندگی اجتماعی، در آن‌ها دلگرمی، اعتماد به نفس و نشاط می‌آفریند.
امیر رهبر ادامه می‌دهد: «به نظر می‌رسد افراد دارای معلولیت در یک بن‌بست رها شده‌اند و در معرض آسیب و آزار قرار دارند. مطالبات مهم و حیاتی افراد دارای معلولیت به حاشیه رانده شده و نادیده گرفته می‌شوند. مگر می‌شود این‌همه مستند ارائه‌شده، نامه‌نگاری، تجمع و… نادیده گرفته شود؟ مگر ممکن است قانون توسط دولت اجرا نشده و مجلس هم نه‌تنها به این موضوع بی‌اهمیت باشد؟ لذا از شورای نگهبان به‌عنوان یک قوای مستقل، انتظار تسهیلگری داریم، در حالی که نمی‌دانیم در پشت پرده چه اتفاقی رخ داده است. معضلات معلولان روزبه‌روز بیشتر و پیچیده‌تر می‌شود.