به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم، بازی در لغت به معنای حرکت، جنب‌وجوش، سرگرمی و ورزش بوده و یکی از عوامل مهمی است که در رشد جسمی، شناختی، عاطفی، اجتماعی و حتی معنوی کودکان نقش دارد.

با استفاده از بازی می‌توان مشکلات روانی کودک را درمان کرد و به آموزش مهارت‌های زندگی پرداخت. حس کنجکاوی را ارضا کرد و کودک را جهت رشد شکوفایی، خلاقیت، ابتکار عمل، خودآگاهی و خودکارآمدی سوق داد. کودکان آرزوهای خود را از طریق بازی نشان می‌دهند.

علاوه بر این، بازی انگیزه لازم در جهت کسب تجارب اجتماعی را در کودک ایجاد می‌کند. کودک به‌طور طبیعی با بازی، «خود» را بیان و احساسات و مشکلاتش را عرضه می‌کند. بنابراین پدران و مادران باید امکانات و شرایطی برای کودک مهیا کنند که بتواند آزادانه و مبتکرانه بازی کند تا استعدادهای نهفته‌اش به‌درستی شکوفا شود.

بازی‌های فردی، گروهی، تخیلی و فیزیکی از بهترین انواع آن هستند. اگرچه بازی در ابعاد مختلف روحی وجسمی موجب رشد کودکان می‌شود اما بسیاری از والدین و حتی مربیان توجه کافی به نقش تعیین‌کننده بازی ندارند و در مواقع لزوم با کودکان همراهی نمی‌کنند و نسبت به بازی هیچ‌گونه علاقه‌ای نشان نمی‌دهند و برخی دیگر تنها به خرید اسباب‌بازی‌های زیاد اکتفا می‌کنند وبعضی نیزبیش ازاندازه در بازی‌های آنها دخالت می‌کنند و اجازه نمی‌دهند که کودک خود مسائل بازی را حل‌وفصل کند. 

این‌گونه والدین، کودک را ناگزیر می‌سازند که تنها حرف‌شنو و مقلد بزرگ‌ترها باشند و با محدود کردن ابتکار عمل، کودک را وادار به تقلید و تبعیت از خودمی‌کنند. بنابراین از محدود کردن کودک هنگام بازی بپرهیزید.