به گزارش ایسنا، محمد آسایی در «کارگاه آموزشی و مشورتی برنامه کشوری تقویت نظام شبکه برای اجرای مداخلات موثر بر تعیین کننده‌های اجتماعی سلامت» که در موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران برگزار شد، گفت: امیدواریم این کارگاه آغاز راه گسترش برنامه‌های شبکه مراقبت‌های اولیه بهداشتی مبتنی بر مولفه‌های اجتماعی بر سلامت در کشور سلامت باشد.

وی در خصوص عوامل موثر بر توفیق شبکه بهداشتی در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ اظهار داشت: تعهد بالای سیاسی، نقشه مشخص، اولویت پیشگیری بر درمان، توجه به مناطق محروم، ایجاد مراکز آموزشی بهورزی، تربیت نیروی انسانی بومی، سطح بندی خدمات، ارائه خدمات فعال، ادغام برنامه‌های سلامت در شبکه، نظارت و پایش مستمر، تامین اعتبارات پایدار، سازماندهی و مشارکت مردم (داوطلبان سلامت) و نظام اطلاعاتی پویا (زیج حیاتی) از مهم‌ترین عوامل توفیق شبکه بهداشت بوده است.

مشاور معاون بهداشت وزارت بهداشت گسترش برنامه داوطلبان سلامت را راهی به سوی ادغام مولفه‌های اجتماعی موثر بر سلامت در برنامه‌های شبکه بهداشتی کشور دانست و تاکید کرد: سازماندهی جامعه و مشارکت در خدمات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، افزایش دسترسی به خدمات سلامت، افزایش سواد سلامت، پیگیری موارد عدم مراجعات مردمی به شبکه، توسعه هماهنگی‌های بین بخشی محله محور، افزایش رضایت مردم، توانمندسازی جامعه، شناخت مولفه های اجتماعی در محله و یافتن راه حل های جامعه محور از نتایج مثبت گسترش برنامه داوطلبان سلامت است.

وی مهم ترین عوامل تعیین کننده اجتماعی موثر بر سلامت را مسکن، خدمات سلامت، بیکاری، محیط کار، آموزش، کشاورزی، صنعت و شرایط زندگی برشمرد و افزود: رشد و تکامل کودک، نبود عدالت جنسی، میزان محرومیت، عوامل تعیین کننده روش زندگی، محیط ناسالم، کمبود حمایت های اجتماعی، دسترسی به خدمات و میزان بالای پرداخت از جیب و بحران ها و جنگ های داخلی اهم مسائل و مولفه های سلامت در ۲۲ کشور منطقه امرو هستند.

بنابر اعلام وزارت بهداشت، وی با بیان این که هشت کشور از ۲۲ کشور منطقه درگیر جنگ بیرونی یا نزاع‌های داخلی بوده یا هستند، اظهار کرد: ۱۰۷ میلیون نفر از ۶۰۰ میلیون جمعیت کشورهای منطقه به دلیل همین بحران‌ها نیاز به کمک دارند.

مشاور معاون بهداشت وزارت بهداشت با اشاره به این که در سال ۲۰۲۴ حدود ۱۱۰۰ حمله به کارکنان سلامت در جهان ثبت شده، تصریح کرد: چالش های عمده و مشترک شهری در منطقه امرو در عرصه سلامت؛ زیرساخت‌های قدیمی، آب آشامیدنی، سوانح و حوادث، دسترسی به خدمات جامع، مهاجرت به شهرها، عدم دسترسی به خدمات آموزشی، اعتیاد، بزهکاری، خشونت، کودک آزاری، شغل‌های کاذب یا نبود تامین شغلی، ازدحام جمعیت در مناطق کوچک جغرافیایی، آپارتمان نشینی و عدم برخورداری از فضای سبز کافی و نیز عدم امکانات ورزشی است.

انتهای پیام