جمهوریت–ناصر تبریزی نوشت:چند وقت پیش یادداشتی داشتم مبنی بر اینکه باید  برای سیل مهاجرین استان اصفهان به سوی شمال کشور فکر عاجلی شود، در آن یادداشت چند راهکار را پیشنهاد داده بودم که خلاصه کلام این بود:

در آینده ای نزدیک سیل مهاجرین، به برخی از استان ها بخصوص مناطق شمالی کشور،تبدیل به بحران عمیق تری خواهد شد..

آیا برای آینده مناطقی مثل؛اصفهان، خراسان، و اکثر شهرهای که در شرایط سخت و بحرانی قرار دارند، تدبیری اندیشیده شده است؟

آیا برنامه ای منسجم مبنی بر ظرفیت مناطق مهاجر پذیر، داریم ؟…

آیا اصلا کمیته ای شکل گرفته است؟…

آیا پژوهشی حداقل در مراکز دانشگاهی، یا  بخشی از دولت برای این مهم صورت گرفته است؟…

متاسفانه اخبار و حواشی حکایت دیگری را برایمان نقل می کند و هیچ نشانی از تغییر روش «خود به خواب زدگان » دیده نمی شود…

لغو همایش توسعه غرب مازندران

فارغ از اینکه دعوت  سرمایه گذاران  برای معرفی فرصت های فعالیت در این استان به چه اهدافی صورت می گیرد،، یک حاشیه توجه همه را جلب کرد.

بعد از اینکه موضوع در سایت ها و شبکه های اجتماعی منتشر شد، موج مخالفت ها برای این اقدام از سوی کنشگران محیط زیست صورت گرفت، تا اینکه خبر لغو آن در مدت کوتاهی (با وجود تبلیغات فراوان)، اعلام شد…

«شمال نیوز» به نقل از فروغ فکری در این باره می نویسد:

…«در هفته گذشته قرار بود، بزرگترین گردهمایی سرمایه‌گذاران شمال کشور در اصفهان برگزار و راه‌های سرمایه‌گذاری و حضور در استان‌های شمالی تسهیل شود. ماجرا اما با مخالفت برخی از فعالان محیط‌زیست رنگ و روی دیگری به خود گرفت و درنهایت سبب لغو همایش شد….»

توسعه نامتوازن

یکی از محور های مخالفت ، دیدگاهی است که اعتقاد دارد اجرای برنامه های توسعه باید متناسب با ظرفیت اکولوژیک ، و امکانات اجتماعی، و …باشد…

چگونه باید به دوستداران مازندران بگوییم توسعه، حد و مرز دارد…

برای توسعه اجتماعی، صنعتی، فرهنگی و اقتصادی، ابتدا باید ظرفیت های آن، مورد بررسی قرارگرفته و سپس برایش برنامه داد….

پرسش اصلی این است ، برای این استان در کدام نهاد دولتی، دانشگاهی یا پژوهشی و  علمی مشخص شده( یا خواهدشد)که ظرفیت  پذیرش سرمایه گذار( و تبع آن)، احداث مراکز صنعتی، اقتصادی و … به چه میزانی است؟

چرا اصفهان؟

مخاطبین نوشتارم را به این نکته جلب می کنم:

قرار بود که این همایش دست بر قضا در اصفهان برگزار شود، یعنی همان شهری که چند سالی است بواسطه بحرانها متنوع خود ، علاقه وافری به مازندران پیدا کرده است، یاد آوری میکنم؛طی سالهای گذشته، عده قابل توجهی از ساکنین استان اصفهان، در شهر های مهم مازندران ساکن شده اند….

مازندرانی هایی  که خود، امروزه درگیر مشکلات کم آبی، خشک شدن تالاب ها، هجوم صنایع آلاینده، دفع زباله و …. است

چگونه باید به علاقمندان گسترش مازندران بگوییم توسعه، حد و مرز دارد، برای توسعه اجتماعی، صنعتی، فرهنگی و اقتصادی، ابتدا باید ظرفیت های آن مورد بررسی قرار و سپس برایش برنامه داد.

بار دیگر این پرسش حیاتی را تکرار می کنم: در کدام نهاد دولتی، دانشگاهی یا پژوهشی و علمی مشخص شده میزان ظرفیت  توسعه اقتصادی و صنعتی (در یک منطقه از کشور)  چقدر است ؟

به نظر می رسد  نهادی باید تبعات «توسعه غیر متوازن» را برای مدیران ارشد نظام اموزش دهد و یا به هر بهانه ای آنرا طرح و در میان تصمیم گیران این مملکت «همه گیر »کند؟

تا کجا باید بستر چند میلیون ساله جنگلی این مناطق را مورد تجاوز نهاد های صنعتی و افتصادی قرار داد؟

ترسم از این است که خواب توسعه بی حد مرز، ببه سایر استان های دیگر نیز سرایت کند….

نمونه بارز آن آرزوی  تغییر مکان پایتخت به «مکران» است….

مگر خداوند به دادمان برسد…. شاید «جریانی یا مراکزی» پا پیش گذاشته و با  مدیریت علمی و پژوهشی، از ادامه ویرانی مناطق نسبتا سالم مانده کشور جلوگیری کند…

بیشتر بخوانید:

لینک کوتاه : https://jomhouriat.ir/?p=255387