بیماری آلزایمر تأثیر زیادی بر حافظه و توانایی‌های شناختی فرد مبتلا دارد و باعث ایجاد چالش‌های جزئی در زندگی روزمره و ارتباطات افراد می‌شود. ارتباط با بیماران مبتلا به آلزایمر نیازمند دقت، صبر و احترام است. مهم‌ترین گام برای ایجاد ارتباط مؤثر با این بیماران درک تغییراتی است که این بیماری بر زندگی و ذهن فرد می‌گذارد.
اشاره به نحوه صحبت کردن، لحن صدا و حتی زبان بدن در نحوه ارتباط‌گیری مؤثر با این بیماران اهمیت دارد. صحبت با صدای آرام و مهربان، استفاده از جملات کوتاه و ساده و اجتناب از پرسش‌های پیچیده می‌تواند به کاهش اضطراب و سردرگمی بیماران کمک کند. همچنین به حافظه بلندمدت و خاطرات خوش آنها توجه داشته باشید و آنها را به مرور داستان‌های گذشته ترغیب کنید.
ایجاد محیطی امن و آشنا با استفاده از عکس‌ها و اشیای خاطره‌انگیز می‌تواند به بهبود حال روحی این بیماران کمک کند. مهم است که یاد داشته باشید هر فرد مبتلا به آلزایمر، یک شخصیت منحصر به فرد و نیازمند توجه و محبتی ویژه است. خانواده و دوستان از عوامل مهم در کمک به بیماران مبتلا به آلزایمر هستند و باید این تلاش‌ها را به بیانی بهبود کیفیت زندگی و کاهش استرس و اضطراب بیماران کمک کند.
آگاهی از بیماری آلزایمر نقش حیاتی در نحوه ارتباط با این بیماران ایفا می‌کند. هنگامی که افراد اطلاعات دقیقی درباره این بیماری داشته باشند، بهتر می‌توانند با تغییرات رفتاری و نیازهای عاطفی بیماران کنار بیایند. این آگاهی منجر به ایجاد صبر و تحمل بیشتر و تأمین محیطی امن و آرام برای بیماران می‌شود. با افزایش دانش و فهم درباره آلزایمر، می‌توان به بیماران کمک کرد تا احساس کنند که همچنان ارزشمند و دوست‌داشتنی هستند.
نحوه تعامل و مراقبت از بیماران مبتلا به آلزایمر بسیار مهم است. دکتر شیخی‌نیا بیان کرد که «تنظیم برنامه‌ای روزانه» می‌تواند نقش مهمی در حفظ عملکرد این بیماران ایفا کند. در این برنامه‌ها باید الزامات ویژه بیماران، مانند افزایش زمینه‌های طبیعی و انعطاف‌پذیری و ناراحتی‌هایی که بیمار ممکن است احساس کند، لحاظ شود.
شیخی‌نیا می‌افزاید که پیگیری فشارخون، انعطاف‌پذیری و سلامت کلی بدن بیمار، می‌تواند مفید باشد. و این افراد نهایتاً همزیستی با این بیماری و بالابردن سطح حمایت و مراقبت محسوب می‌شود.