سرچشمه قدرت درام این است که نیروی محرکه خود را از شخصیت می گیرد. سیر تحولی شخصیت مسیر رشد یا فروپاشی است که در طی فیلم پشت سر می گذارد. همین مساله موجب می شود برخلاف بسیاری از ژانرها فیلم بشدت بیننده را درگیر کرده و او را به فکر وا دارد چرا که نگاه بیننده به موضوعاتی که مستقیم با زندگی او در ارتباط است روبرو می شود. در این میان یکی از جذابترین درام ها درامهای دادگاهی یا به عبارتی حقوقی است که پیرامون یک پرونده حقوقی و در فضای یک دادگاه شکل میگیرد.

“در اوایل 1970 پیر گلدمن انقلابی چپگرای فرانسوی در دادگاه به چهار حمله مسلحانه متهم شد. یکی از این حملات به داروخانه ای بود که طی آن دو نفر به قتل رسیده و گلدمن در دادگاه محکوم به قتل آن دو شد. وی که بدلیل قتل به حبس ابد محکوم شده بود در 1975 کتابی نوشته بنام “خاطرات مبهم یک یهودی زاده فرانسوی” و توانست آن را به چاپ رسانده و منتشر کند. در همین سال بود که دادگاه تجدیدنظر حکم اولیه گلدمن را لغو کرد و….”

محور این درام حقوقی شخصیت پیرگلدمن است و تمام فیلم حول محور او شکل میگیرد. فیلمساز به خوبی کشمکش را پیرامون گلدمن نشان داده است. دیالوگ‌های سنگین و روایتی فشرده که هرگز توجه بیننده را از دست نمی‌دهد، مخاطب را درگیر نگه می‌دارد و موجب می‌شود منتظر مطرح شدن قسمت جدیدی از پرونده و به تبع آن شیوه برخود گلدمن باشد.

در اولین سکانس دادگاه ها گلدمن طی جملاتی خود را بشدت اخلاق مدار معرفی می کند. او در عین تکبر و غروری که در رفتار او کاملا مشهود است ضمن تاکید بر بیگناهی خود در پرونده قتل می گوید ” من بیگناهم چون بیگناهم، نه چون بقیه درباره رفتار من شهادت میدهند. می دانید که بسیاری از قاتلها افرادی مهربان و صلح دوست بودند. از این رو مایلم این پرونده فقط با شواهد بررسی شود و سعی میکنم دادگاه از هر گونه ابهام در امان باشد.”

گلدمن می خواهد نشان دهد دادگاه قبلی با غرض و مرض او را که مردی خوب است محکوم کرده و در میان قاضی نیز برای رفع این ابهام و نشان دادن بی غرض بودن دادگاه، مستقیم به سراغ شصخیت گلدمن رفته و تمام تلاش خود را می کند که دادگاه در فضایی بدون غرض به بررسی شخصیت گلدمن پرداخته تا در کنار شواهد تشخیص دهد قتلها را مرتکب شده است یا خیر.

در فقدان کنش فیزیکی زیاد، این کلمات، دیالوگها و مشاجرات است که به پویایی و انرژی فیلم جان می دهد. به دیگر سخن تمام هیجان فیلم در کنشها و واکنشهای لفظی دادگاه است که فیلمساز به خوبی توانسته آن را به نمایش در آورد.

در مجموع فیلمساز توانسته “پرونده گلدمن” را به گونه ای بسازد که بیننده دوستدار درامهای دادگاهی_حقوقی از دیدن آن لذت ببرند.

پایان/