به گزارش سلامت نیوز به نقل از هلث هاروارد، خشکی، ترک خوردگی یا خارش دست ها یک اتفاق رایج است و نشان دهنده این است که لایه بیرونی پوست شما آسیب دیده است. هنگامی که این خارش با تاول های کوچک و پر از مایع در دو طرف انگشتان و گاهی اوقات پاها همراه است، ممکن است نشان دهنده یک بیماری پوستی به نام اگزمای دیسیدروتیک باشد. در واقع، این بیماری بین 5 تا 20 درصد از موارد اگزمای دست را تشکیل می دهد.

اگزمای دیسیدروتیک چیست؟

اگزمای دیسیدروتیک که به نام پومفولیکس نیز شناخته می شود، یک بیماری پوستی است که باعث ایجاد برجستگی های شدید خارش دار و تاول های آبکی روی دست ها و پاها می شود. اگزمای دیسیدروتیک زیر مجموعه اگزما است.

علم ثابت کرده است که التهاب مزمن و با درجه پایین می تواند به یک قاتل خاموش تبدیل شود که به بیماری های قلبی عروقی، سرطان، دیابت نوع 2 و سایر شرایط کمک می کند.

علائم و نشانه های اگزمای دیسیدروتیک

علائم اگزمای دیسیدروتیک در کف دست ها، کف پاها، دو طرف انگشتان دست یا پا ایجاد می شود و اغلب هر دو طرف بدن را درگیر می کند. علائم و نشانه های رایج آن عبارتند از:

• برجستگی های کوچک پر از مایع که به عنوان وزیکول شناخته می شوند که اغلب به شکل ظاهری «تاپیوکا مانند» توصیف می شوند.
• تاول ها
• خارش شدید یا احساس سوزش که اغلب قبل از ظاهر شدن بثورات ایجاد می شود
• پوسته شدن پوست و تغییر رنگ پس ازظاهر شدن و سپس خشک شدن تاول ها

علائم اغلب به طور ناگهانی ظاهر می شوند و عود آن شایع است. با گذشت زمان پوست آسیب دیده می تواند قرمز، ضخیم و ترک خورده شود. عفونت های پوستی نیز ممکن است رخ دهد که معمولاً به صورت پوست ترشح دار با پوسته زرد رنگ ظاهر می شود.

محرک های رایج اگزمای دیسیدروتیک

علت اگزمای دیسیدروتیک ناشناخته است. اغلب در افرادی که سابقه اگزما دارند و در رابطه با محرک های خاصی دیده می شود.

عواملی که اغلب با اگزمای دیسیدروتیک مرتبط هستند عبارتند از:

• قرار گرفتن در معرض فلزات، مانند نیکل یا کبالت
• قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی تحریک کننده، مانند مشاغل خاص (به عنوان مثال، فلزکاران و آرایشگران)
• تعرق مفرط
• سیگار کشیدن
• قرار گرفتن در معرض نور ماوراء بنفش
• هوای گرم
• فشار

گزینه های درمان اگزمای دیسیدروتیک

هم داروهای بدون نسخه و هم داروهای تجویزی برای درمان اگزمای دیسیدروتیک وجود دارد. درمان خط اول این بیماری پوستی معمولاً شامل کرم‌ها یا پمادهای موضعی اگزما است که روی پوست اعمال می‌شود. متخصص پوست ممکن است در موارد شدید داروهای خوراکی و تزریقی تجویز کند.

گزینه های درمانی عبارتند از:

• کورتیکواستروئیدهای موضعی مانند بتامتازون و کلوبتازول
• مهارکننده های موضعی کلسینورین مانند پیمکرولیموس و تاکرولیموس
• مصرف کوتاه مدت و دوره ای کورتیکواستروئیدهای خوراکی
• مهارکننده های خوراکی ژانوس کیناز (JAK) مانند آپاداسیتینیب و بارسیتینیب
• دوپیلوماب، یک داروی تزریقی که برای درمان اگزما استفاده می شود
• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خوراکی مانند متوترکسات
• فتوتراپی

اگر پزشک شما مشکوک به عفونت پوستی باشد ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند.

دوره های اگزمای دیسیدروتیک معمولاً در طی چند هفته برطرف می‌شوند، حتی بدون درمان. برای اکثر افراد، این وضعیت با گذشت زمان بهبود می یابد و در نهایت متوقف می شود.

پیشگیری و مدیریت عود اگزما دیسیدروتیک

در حالی که گزینه های درمانی می توانند به مدیریت تشدید علائم های اپیزودیک اگزمای دیسیدروتیک کمک کنند، هیچ درمانی برای این بیماری پوستی وجود ندارد. شما می توانید علائم خود را مدیریت کنید و از طریق تغییرات خاص در سبک زندگی و اتخاذ عادات خوب پوستی از عود بیماری جلوگیری کنید.

نکات کاربردی عبارتند از:

• پوست را تمیز، خشک و مرطوب نگه دارید. دست ها و پاهای خود را به آرامی تمیز کرده و کاملا خشک کنید. روزانه و بعد از هر بار شستشوی دست از مرطوب کننده استفاده کنید.
• تکنیک های صحیح شستشوی دست ها را یاد بگیرید. قبل از شستن دست ها، تمام جواهرات و حلقه ها را بردارید. آب و صابون می توانند زیر جواهرات گیر کرده و باعث تحریک شوند. دست ها را با آب ولرم با استفاده از پاک کننده های بدون عطر و صابون بشویید. آب داغ، شستن بیش از حد دست‌ها و استفاده از صابون‌های تند می‌توانند پوست را خشک کنند، مانند ضدعفونی‌کننده‌های دستی مبتنی بر الکل.
• محرک ها را شناسایی کرده و از آن اجتناب کنید. قرار گرفتن مستقیم در معرض آلرژن‌ها و محرک‌های روی پوست می‌تواند باعث شعله‌ور شدن پوست شود. در صورت امکان از این موارد اجتناب کنید یا برای جلوگیری از تماس مستقیم با دستان خود دستکش بپوشید.
• دست های خود را با دستکش محافظت کنید. هنگام انجام کارهایی مانند ظرفشویی، دستکش های نخی را زیر دستکش های مقاوم در برابر آب (مانند دستکش های وینیل) بپوشید. هنگام آشپزی، نظافت، باغبانی و ماندن بیرون از منزل در هوای سرد از دستکش محافظ استفاده کنید.
• استرس را مدیریت کنید. استرس عاطفی می تواند باعث تشدید آن شود. تکنیک های مدیریت استرس مانند تمرینات تنفسی، مدیتیشن یا ورزش را امتحان کنید و یا با یک درمانگر صحبت کنید.

درمان های خانگی برای تسکین اگزما دیسیدروتیک

عود اگزمای دیسیدروتیک علیرغم راهبردهای پیشگیرانه ممکن است عود کند. برای تسکین می توانید از داروهای خانگی و درمان های طبیعی مختلف استفاده کنید. مثلا:

• وازلین: هر شب یک لایه نازک روی دست ها بمالید، سپس با دستکش نخی بپوشانید.
• آلوئه ورا: آلوئه ورا به مرطوب کردن و تسکین پوست کمک می کند و در عین حال فواید ضد باکتریایی نیز دارد. اما از ژل های حاوی آلوئه ورا اجتناب کنید، زیرا ژل ها اغلب حاوی مواد دیگری هستند که ممکن است اگزما را تشدید کنند. آلوئه ورا خالص و کرم های حاوی آلوئه ورا انتخاب بهتری هستند.
• بلغور جو دوسر کلوئیدی: در هر دو شکل پودر خالص موجود است که می‌توان آن را به حمام‌های گرم اضافه کرد، یا به عنوان یک ماده اصلی در مرطوب‌کننده‌ها، بلغور جو دوسر کلوئیدی می‌تواند به محافظت از سد پوستی و تعادل باکتری‌های روی پوست شما کمک کند.
• روغن نارگیل بکر: فواید مرطوب کنندگی و ضد التهابی دارد که می تواند اگزما را بهبود بخشد.
• پوشش‌های مرطوب: در موارد خارش شدید، مرطوب‌کننده‌ها را می‌توان روی پوست مالید و سپس محل را در یک پارچه نخی مرطوب و سپس یک لباس نخی خشک بپیچید. پوشش مرطوب را هر چند ساعت یکبار عوض کنید یا بگذارید یک شب بماند.

در حالی که اگزمای دیسیدروتیک روی دست‌ها شایع‌تر است، تخمین زده می‌شود که تا 25 درصد از افراد مبتلا به اگزمای دیسیدروتیک پا هستند. عوامل رایجی که در بروز اگزمای دیسیدروتیک در پا نقش دارند عبارتند از:

• عرق و رطوبت بیش از حد
• اصطکاک بیش از حد روی پاها، مانند پوشیدن کفش های تنگ
• مواد کفش مانند چرم، لاستیک و چسب
• برخی از مواد شیمیایی مورد استفاده در فرآوری چرم

نکات عملی برای کمک به اگزمای دیسیدروتیک پا عبارتند از:

• جوراب‌ها و کفش‌هایی بپوشید که با مواد قابل تنفس ساخته شده‌اند که به گردش هوا اجازه می‌دهند، مانند پنبه، مش، کنف یا بوم.
• اگر جوراب مرطوب شد در طول روز عوض کنید.
• برای جلوگیری از اصطکاک و ساییدگی، کفش هایی با کمترین درز و جعبه پنجه باز انتخاب کنید.
• از کفش های تنگ خودداری کنید.
• در صورت امکان، صندل بپوشید.

اگر نمی توانید محرک های خود را شناسایی کنید یا علائم شما با وجود درمان بدتر می شود، به متخصص پوست مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است برای عفونت قارچی پوست شما را آزمایش کند یا آزمایش آلرژی را برای مشخص کردن محرک های خاص انجام دهد.