بافت جانوری در بدن انسان یکی از بخش‌های بنیادی آن است که به ایجاد شکل، عملکرد و هماهنگی بدن کمک می‌کند. بافت جانوری را می‌توان به چهار دسته اصلی تقسیم کرد: بافت پوششی، بافت پیوندی، بافت ماهیچه‌ای و بافت عصبی.

بافت پوششی سطح خارجی اندام‌ها، دیواره داخلی مجاری و سطح داخلی اندام‌های حفره‌دار بدن را می‌پوشاند. این بافت بر اساس شکل به انواع سنگفرشی، مکعبی و استوانه‌ای و بر اساس تعداد لایه‌ها به انواع ساده و مطبق تقسیم می‌شود.

بافت پیوندی، از اندام‌ها محافظت و اندام‌ها را به هم وصل می‌کند. این بافت جانوری به انواع سست، متراکم، غضروف، استخوان و خون تقسیم می‌شود. ویژگی متفاوت بافت پیوندی با دیگر بافت‌های جانوری فاصله بیشتر سلول‌ها و ماتریکس خارج سلولی است که بخش اصلی آن از رشته‌های پروتئینی و پلی‌ساکاریدها تشکیل شده است.

بافت پیوندی سست و متراکم سطح اندام‌ها را می‌پوشاند. تاندون و رباط از بافت‌های پیوندی متراکم هستند که ماهیچه را به استخوان و استخوان را به استخوان وصل می‌کنند. غضروف بافت انعطاف‌پذیری است که از اصطکاک سر استخوان‌ها حین حرکت جلوگیری می‌کند و اسکلت بخش‌هایی از بدن را تشکیل می‌دهد. استخوان بافت پیوندی محکمی است که اسکلت بدن انسان را تشکیل می‌دهد. وظیفه اصلی این بافت حرکت دادن بدن و محافظت از اندام‌های داخلی است. خون، بافت پیوندی است که از ماتریکس خارج سلولی پلاسما، گلبول‌های سفید، گلبول‌های قرمز و پلاکت‌ها تشکیل شده است. این بافت در انتقال مواد غذایی، گازهای تنفسی، مولکول‌های تنظیمی و ایمنی بدن نقش دارد.

بافت ماهیچه‌ای از سلول‌هایی تشکیل شده است که به وسیله بافت پیوندی کنار هم نگه داشته می‌شوند و به کمک سیستم عصبی یا مستقل از سیستم عصبی منقبض می‌شود. انواع این بافت در حرکت اندام‌های فوقانی و تحتانی، پمپ خون و حرکت غذا در لوله گوارش نقش دارند.

بافت عصبی از نورون‌ها و سلول‌های گلیا تشکیل شده است. وظیفه نورون‌ها انتقال پیام عصبی و وظیفه نورگلیا محافظت از نورون‌ها است. بافت جانوری در تمام دستگاه‌های بدن از جمله دستگاه غدد، دستگاه گوارش، دستگاه تنفس، دستگاه عصبی و دستگاه گوارش به عمل می‌آید.